Przestrzeń

Zbliżający się koniec roku akademickiego najwyraźniej zrobił mi wolną przestrzeń w głowie.

Albo ustępujące szaleństwo. Nikt nie lubi się dzielić z innymi swoją psychozą.

Mi i Mo pojechali na zajęcia ze sztuki – wiedziałam, że to się tak skończy, miała chodzić tylko co jakiś czas, a tu co tydzień jest awantura, że MUSI iść na ART CLASS i koniec. Uwiodła ją atmosfera studia malarskiego, z blejtramami i zapachem farby olejnej i fajną, młodą nauczycielką-artystką. To kolejne zajęcia do kolekcji, chodzi już na pianino, basen i gimnastykę, wczoraj to wszystko podliczyłam i wychodzi ponad 2 i pół tys. euro rocznie na same zajęcia dodatkowe, nie mówiąc o świetlicy. Pocieszam się, że nawet Karl Marx opłacał swoim córkom lekcje pianina ;D (nie mówiąc już o tym, że miał służącą, z którą miał dziecko).

Ale po zajęciach przynosi takie dzieła 🙂

Z tymi kotami, to nie tak, że ich nie lubię. Fajnie byłoby mieć futra, gdyby tylko nie miały futra. Ze wszystkich zwierzaków wydają się najciekawsze, ale po dwóch godzinach z kłakami u mojej siostry przestaję móc oddychać.

Ogród zapuszczony.

Siedzę i czytam o traumie dziecięcej.

Parę dzielnych zeszłorocznych tulipanów postanowiło zakwitnąć, pachnie japońska skimia, zaczyna kwitnąć jabłoń, bez też się szykuje do akcji. Nie jest jeszcze na tyle ciepło, żeby siedzieć na dworze i cieszyć się zapachem, niestety.

Drugie śniadanko sobotnie (książki jeszcze nie czytałam, tylko się chwalę, że Mi sobie kupił):

Kupiłam sobie dwie piękne sukienki. Ukłądają się IDEALNIE, są z drewna wiskozy i mają kieszenie. Czegóż chcieć więcej?

Teraz szukam okazji, żeby je założyć 🙂